kranslegging en het goede doel

De manier waarop in de Canadese samenleving geld geworven wordt voor het goede doel is niet vergelijkbaar met Nederland; tenminste niet wanneer het gaat over de politie. De korpschef van politie houdt jaarlijks zijn zgn Chiefs Gala diner. Een evenement, waarbij het bedrijfsleven kaartjes koopt en samen met de politie een goed doel ondersteunt. Gisteravond waren we uitgenodigd om bij het jaarlijkse Chiefs Gala diner aanwezig te zijn om geld in te zamelen voor Slachtofferhulp.
De tradities vlogen ons om de oren; de gala-kleding van de politiemensen, de doedelzakmuziek, het Canadese volkslied etc. We zaten aan tafel bij een eigenaar van een radio zendstation, eigenaren van fabriekenen en restaurants en een gemeenteraadslid met haar adviseur. De discussie ging over de veranderende samenleving; het wel of niet legaliseren van het prostitutiebeleid, de zgn vanzelfsprekenheid van burgers als het gaat om het goede werk van de politie, parkeerboetes en georganiseerde misdaad. De zaal werd stil toen een video getoond werd van slachtoffers van ernstige misdrijven die door Slachtofferhulp begeleid werden en uit het dal zijn gekomen. De slachtoffers van de video bleken ook in de zaal te zitten.

Het geld inzamelen voor het goede doel, is iets dat mij in de afgelopen periode in positieve zin heeft verbaasd. Op nagenoeg alle politie gerelateerde plaatsen is men wel op de een of andere wijze gedurende het gehele jaar hier mee bezig. Publiek / private samenwerking op een manier die uiteindelijk ook bijdraagt aan een betere en meer leefbare samenleving: zorg voor elkaar, de minder bedeelden of mensen die gewoonweg professionele hulp, voedsel, onderwijs etc nodig hebben, maar niet in staat zijn om dit te betalen c.q. door hun omstandigheden hiertoe geen mogelijkheden zien. Naast de opbrengst van de kaartjes, vond er een veiling plaats. Ik schat dat de opbrengst toch zo´n 150.000 dollar betrof....iets waar de 20.000 slachtoffers van misdrijven in deze stad zeker (extra) mee geholpen zullen worden.

Op 11 november 2010 is de zogenaamde Remembrance-day in Canada. Ik heb er eerder iets over geschreven, maar vandaag werden we uitgenodigd om aan de ceremonie deel te nemen, in de wijk waar ik de afgelopen 2 maanden geleefd heb.

Centraal op deze dag staat de zorg voor het levend houden van de herinneringen aan de gewonde en overleden (110.000) Canadese soldaten van de eerste en tweede Wereldoorlog, de Koreaanse oorlog en de peacekeeping (incl. politie) in Afhanistan. De aanloop naar deze dag kenmerkt zich door het dragen van een zogenaamde puppy: een rode bloem met een zwart middelpunt die nagenoeg door iedereen gedragen wordt. In een lokale krant zag ik een uitgebreid dankwoord van de Nederlandse regering aan de Canadese burgers: we zullen het nooit vergeten!

Samen met Sam werd ik in de gelegenheid gesteld om een krans bij het monument van de overleden soldaten te leggen. Gedurende de ceremonie op het podium en na afloop werd ik door vele mensen aangesproken. Zij spraken hun dank uit voor mijn aanwezigheid en korte maar bijzondere verhalen van hun familieleden die in de oorlog in Nederland hadden gevochten, vielen me ten deel. Een jonge vrouw kwam naar me toe en vertelde me, dat haar opa in Nederland had gevochten en nu in een bejaardenhuis is Nederland was: of ik hem svp wilde opzoeken en hem gedag wilde zeggen? Op het moment dat ze dit vroeg, werd ze heel erg emotioneel en barstte ze in tranen uit. Ik legde mijn arm om haar schouders en ondertussen schreef ze naast haar voornaam en die van haar zoon, de naam en woonplaats van haar opa op een briefje. Toen ze me het briefje overhandigde, werd ik door een aantal andere aanwezigen aangesproken en voordat ik het wist, was ze in het publiek verdwenen. Ik had nog vele vragen, maar die ga ik aan haar opa in Nederland stellen....!