Hoal out day....

Het is zaterdag en om 07.45 uur word ik opgehaald door Alex, zijn twee zonen en zijn 78-jarige moeder. Vandaag gaat zijn zeilclub alle zeilboten uit het water halen ivm het naderende winterseizoen: hoal out day, en ik ga hem daarbij helpen.

In deze moderne tijd, in deze moderne stad zou je verwachten dat dit ook op een moderne wijze wordt uitgevoerd. Echter niets is minder waar: de boot wordt op een houten bok gevaren en vervolgens wordt er aan weerszijden van de houten bok een lang dik touw vastgemaakt. Aan elk touw moeten dan zo´n 40 mensen met alle kracht de bok en boot naar de juiste plek op de wal trekken. Een soort touwtrekken, maar dan naar dezelfde richting ........
En zo gaat dat 100 boten lang door..

Tijdens de pauzes raak ik in gesprek met enkele clubleden. Zo kwam ik in gesprek met een man die 17 jaar geleden vanuit Bosnie naar Canada is geimmigreerd. Hij was piloot in het Bosnische leger, maar kon zich niet meer verenigen met de taken die hem opgedragen werden. Hij besloot te immigreren en kwam in Canada terecht. Ik kwam tijdens het gesprek er niet achter of hij destijds is gevlucht of is geimmigreerd. Zijn Kroatische vrouw was het niet eens met zijn besluit en bleef samen met hun zoon achter. Eenmaal in Canada zijn ze van elkaar gescheiden. Hij moest vervolgens met helemaal niets zijn leven opstarten ´started from scratch´ heet dat hier. Na 11 jaar aan de lopende band in een fabriek te hebben gewerkt, lukte het hem -door de avondopleidingen die hij ondertussen had gevolgd- een baan te krijgen in de IT sector. Op mijn vraag of hij zich destijds welkom heeft gevoeld in dit land en in deze stad, antwoorde hij als volgt:´ Vanaf de allereerste dag werd ik gerespecteerd om de persoon die ik was; ik voelde me hier thuis en dat gevoel is er nog steeds´.

In een gesprek met een ander clublid kreeg ik een meer rechtse reactie: al die ´vluchtelingen´ die het land binnen komen en geld krijgen van de sociale dienst, moesten er maar weer snel uit en de grenzen moesten gesloten worden......

Ondertussen besef ik dat ik vijf weken in Canada ben. De tijd gaat te snel en te langzaam tegelijkertijd. Te langzaam, omdat ik mijn gezin mis. Te snel, omdat ik besef dat ik in deze periode alleen het topje van de ijsberg zal zien. Ondanks dat ik regelmatig onder de oppervlakte terecht ben gekomen, zijn er nog heel veel aspecten die ik nog wil ontdekken en die tijd nodig hebben.

Maar een ding staat vast: het op deze wijze kijken en zien...hoop ik ook voort te zetten in mijn kleine kikkerlandje, Nederland.

Oh ja, bijna nog iets vergeten: ik werd weer herkend door dezelfde zwerver van een paar weken geleden. Ik stopte hem wat kleingeld toe en ik hoorde hem zeggen: Thanks, Robert Redford..........
Volgende keer blijf ik ´stiekem´ op gehoorafstand staan om te horen wat hij tegen andere mannelijke donateurs zegt......