Down under in Toronto

Gisteren heb ik een ontmoeting gehad op het consulaat met de consul plv. Een van de dingen die me zijn bijgebleven van het gesprek, was dat hij de indruk had dat de immigranten die naar Canada komen, hoger geschoold waren dan bijvoorbeeld de immigranten/asielzoekers in Nederland. Dit in combinatie met een sterke economie, maakte het volgens hem dat de samenleving toleranter is ten opzichte van elkaar. Zonder er een mening over te kunnen hebben, moest ik er vandaag nog even aan terug denken bij mijn gesprek met Tom.

Tom is 17 jaar geleden vanuit Australie geemigreerd naar Canada. Hij had destijds theologie gestudeerd en was pastoor. De RK kerk had meer dan gemiddeld moeite met het feit dat hij homo was/is en dus kon hij de kerk verlaten toen hij hier openlijk voor uitkwam. Vervolgens schreef hij honderden brieven om aan een baan te komen die in het verlengde lag van hetgeen hij deed; pastoraal werk c.q. werk om de mensen in de gemeenschap te binden.

Overal werd hij afgewezen; de enige organisatie die hem 7 jaar geleden niet afwees, was de politie in Toronto. Bij het allereerste contact met de politie maakte hij duidelijk wat zijn seksuele geaardheid was. De tijd van ontkennen was voor hem voorbij ! Dus aan de slag als agent in de multiculturele stad. Na drie jaar werd hij gevraagd om als community liassion officer voor de GLBT (gay lesbian biseksual transgender) community te fungeren. Iets waar hij direct, ja, tegen zei en in feite in zijn eentje het community outreaching programma voor de GLBT community ging opzetten. Ter info: Toronto heeft de grootste GLBT community in Noord-Amerika en de jaarlijkse Pride Parade is een van de grootste ter wereld.

Bij het opzetten van zijn outreach programma, maakte hij gebruik van zijn kennis en inzichten in het pastorale werk. Hij wist de key spelers van de verschillende gemeenschappen aan elkaar te binden en maandelijks vindt er afstemming plaats over de 'needs' van de community en de rol die de politie daarin kan spelen. Treffend gaf hij aan dat de rol van politiefunctionaris aan het veranderen is van een reactieve repressieve rol naar die van informatiemakelaar (we doen het nog niet zo slecht in Nederland..). Het was een boeiend gesprek, temeer daar ik tijdens gesprek inderdaad tot nieuwe inzichten ben gekomen en besefte dat ik over dit onderwerp relatief weinig afweet.

Dat zijn werk nodig is blijkt wel uit statistische cijfers: hate-crime is Canada komt redelijk vaak voor en 50 procent van de daders is tussen de 12-24 jaar en tweederde van de slachtoffers tussen 12-24 jaar. De focus op de jeugd is dus groot; daar is de winst te behalen voor een betere samenleving.

Tijdens het gesprek merkte ik op, dat hate-crime in Nederland niet echt een issue is. Dit was eerlijk gezegd meer gevoelsmatig dan met harde cijfers onderbouwd. Ik kreeg - terecht- een reprimande: juist deze groep is redelijk onzichtbaar in de gemeenschap en niet iedereen kan of durft uit de kast te komen. De schatting is dat 90 % van de strafbare feiten derhalve niet gemeld worden en dit waarschijnlijk ook in Nederland het geval zou zijn. Feit is dat de zelfmoordcijfers onder jeugdige GLBT in Canada hoog is. Er sluimerd dus het nodige in de samenleving, waardoor er permanente inspanningen verricht moeten worden om meer begrip voor elkaar te creeren.

Dat er nog iets sluimerd is trouwens niet zo vreemd......pas in 1969 kwam er in Canada een wet die een einde maakte aan de wettelijke regeling dat homofilie in dit land een strafbaar feit is en de leden van de GLBT community als willoos slachtoffer door de overheid hardhandig en als criminelen werden behandeld !!