Uitsluiting en insluiting begint bij jezelf

Vanochtend werd ik opgehaald door inspector Mary Lee en sergeant Grant van de 55e Divisison voor het bijwonen van een kerkbijeenkomst van de Metropolitan Church Community (MCC). Deze christelijke kerkgemeenschap richt zich met name op de GLBT (Gay Lesbian Biseksual Transgender) community in Toronto. Deze jaarlijkse bijeenkomst staat in het teken van de GLBT medewerkers bij de hulpdiensten van, in en rond Toronto, alsmede als teken van dankbaarheid aan de organisaties achter de hulpdiensten. De chief of police van Toronto Bill Blair was aanwezig om het belang van deze partnerships te bekrachtigen. De gasten werden welkom geheten en sommigen kregen een eervolle vermelding..... Zo werd ook plotseling mijn naam genoemd en van welk land/organisatie ik afkomstig was. Goede intelligence bij de MCC.
'Lots of hugging went on' en de kerkdienst begon. Met humor, ernst, waarden en normen raakte de reverend (dominee) het publiek en mij dus ook. Inspirerend en universele waarden die je tot nadenken zetten. Zijn preek ging over insluiting en uitsluiting, over moed om jezelf te kunnen zijn, over eerlijkheid. Op dat moment realiseerde ik me ook hoe ik vooraf naar deze kerkdienst keek; over het algemeen met een open onbevangen blik, maar wist niet goed wat ik kon verwachten. Bij deze onzekerheid schoten ook af en toe beelden van een of andere Gay parade langs me. Extravagante uitingen van iemands geaardheid. Heb ik geen problemen mee, maar de vaststelling dat deze uitingen een deel van mijn beeld hebben gevormd, zegt ook iets over mij.... Immers de open onbevangen blik kent wel degelijk zijn beperkingen. Insluiting en uitsluiting ligt in jezelf en alertheid is geboden. Daarom ben ik blij dat ik deze kerkdienst heb kunnen bijwonen. Het was een dienst die warmte, gebondenheid en veiligheid uitstraalde. Het was een dienst die ging over het belang van de kleine dingen ( it’s all in the little things ). Ik moest direct aan de Benedijctijner monniken denken en hun leefregels; leefregels die ik zo nu en dan (werkt natuurlijk niet zo)naleef ( het is klaar als het tijd is....), maar een waarde die ik vaak onderschat en waarvan ik tegelijkertijd besef dat ik geluk krijg van juist de kleine dingen in het leven. Een glimlach van een onbekende, de deur openhouden voor een vreemde, onvoorwaardelijk iets betekenen etc.

De chief of Police hield een korte toespraak; hij was trots om daar te staan; trots op zijn GLBT medewerkers en trots op de samenwerking met de MCC. Niet alleen verbaal, maar ook non-verbaal straalde hij deze waarden uit. Een begenadigd spreker en charismatisch leidinggevende (zonder daarbij te ver te gaan….

Hij durfde net als de reverend te praten over het overbruggen van verschillen en over de lange weg die beide kanten hebben afgelegd. Over het dagelijks werken aan de bruggen die zijn gebouwd! En hij was zich zeer wel bewust van het feit dat er nog de nodige uitdagingen gaan komen ( alert !) zowel binnen zijn eigen organisatie als daarbuiten. Ook dit is een manier van vertrouwen winnen en geven. Immers het resultaat tot heden, is niet een typische YES story. Het heeft jaren met veel pijn, verdriet en moeite gekost en er gaan nog vele jaren komen.

Na afloop van de dienst, was er een bijeenkomst waar alle aanwezigen met elkaar konden napraten. Ik raakte in gesprek met de reverend en chief Blair. Ze vertelden me dat ze 20 jaar geleden aan weerszijden van de barricaden stonden toen de reverend aan het strijden was voor uitbreiding van de burgerrechten van de GLBT community.Tijdens hardhandige rellen stond de chief aan de andere kant om de toen geldende wetten te beschermen in zijn rol als politieman. Dit is ook leiderschap: het overwinnen van je persoonlijke en professionele meningsverschillen, wetende dat je het net altijd met elkaar eens hoeft te zijn maar oog hebben voor elkaars belangen en die van de samenleving, waarin het voor alle mensen leefbaar is om er te zijn. Chief Blair is niet alleen operational driven, maar ook intrinsiek social driven, waarbij het niet alleen blijft bij woorden!

Bij de voorbereidingen aan de zijde van de politie, bleek er sprake te zijn van mogelijke verstoring van de kerkdienst door radicale anti-GLBT groepen. Gelukkigerwijze hebben deze vandaag de kerkdienst niet verstoord, maar het had zo maar kunnen gebeuren !! Dit geeft maar weer eens al te zeer aan, dat ook in Toronto volledige ‘acceptance’ nog geen gemeengoed is.

’s-Middags nog even langs de Beaches gewandeld; een drukte van jewelste. The Beaches worden in het weekend gebruikt voor familie-uitjes, picknick en BBQ. Het toont de veelzijdigheid van deze stad op een mooie manier. De verschillende groepen van andere etnische achtergrond zitten in harmonie bij elkaar en genieten van de omgeving.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een restaurant ( het zelf koken wil nog niet zo lukken…). De meeste restaurants zijn dusdanig ingericht dat je in redelijke privacy met elkaar kunt kletsen. Begrijp ik, maar als je alleen bent, is het ook maar zo zo. En om met een verliefd paartje te gaan kletsen, terwijl ze ongetwijfeld ergens anders over willen praten, doe ik ook niet zo snel. Maar ja, een dagboek is een redelijke vervanger……