Bloods en de Crips

Afgelopen maandag ben ik een van de probleemwijken in Toronto gaan bekijken en vandaag ben ik terug gegaan met enkele jeugdwerkers. Een van de jeudwerkers is er ook leraar op een middelbare school en vertelt me over de wijk. Er is sprake van veel geweld, dat met name veroorzaakt wordt door twee rivaliserende bendes: Blood en de Cripps. De wijk is door deze bendes in tweeen verdeeld: noord en zuid. Ze hebben veel macht en dit gaat al tientallen jaren terug. Hun voornaamste handel is drugs en wapens.

Een andere jeugdwerker is in deze wijk opgegroeid. Hij vertelde me, dat hij met extreme angst is opgegroeid; als ze in de wijk van de andere bende kwamen dan werden ze mishandeld en met de dood bedreigd. Het was en is een territorium dat met geweld bewaakt werd. Hij was een van de weinigen die de school afmaakte en een baan kreeg. Maar tegelijkertijd leidde hij een ander leven....hij was namelijk drugshandelaar en regelde drugstransporten van Jamaica naar Toronto. Er was maar een zeer kleine kring die hiervan op de hoogte was. Op een dag werd een goede vriend van hem doodgeschoten en hij had het gevoel dat hij de volgende was. Hij wilde eruit stappen en zijn leven verbeteren. Hij had een groot voordeel: doordat de kring klein was en hij nog nooit door de politie was opgepakt, kon hij de mogelijkheid creeren om dit ook daadwerkelijk te doen. Maar het was verre van eenvoudig. Hij vertelt me, dat hij tot op de dag van vandaag nog altijd achterom moet kijken; als hij de verkeerde persoon tegenkomt kan het direct afgelopen zijn...

Nu gebruikt hij zijn ervaringen in zijn functie als jeugdwerker; hij weet wat het is om 'daarbuiten' te zijn en kent de angsten van de jeugd.

Op mijn vraag hoe hij tegen de politie aankijkt, merkt hij op, dat de jeugd in deze wijk de politie nog steeds niet vertrouwd.
Volgens hem heeft de politie geen idee hebben wat hun te wachten staat. De huidige generatie is meer gewelddadig dan ooit van te voren en ze verleggen steeds meer hun grenzen: letterlijk en figuurlijk. Hij is zelf ook angstig voor wat de toekomst gaat brengen. Hij vindt dat de politie hun mensen nog meer moet trainen in multiculturele vaardigheden. Ze doen wel degelijk hun best, maar er zijn er ook die met hun racistische houding de inspanningen afbreken die andere politiemensen opbouwen. Gelukkig zijn dit uitzonderingen, want de afgelopen vijf jaar is er wel sprake van een zichtbare verbetering.

Ik begrijp inmiddels waarom, maar zie ook dat er sprake kan zijn van een dunne lijn tussen succes en mislukking. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom er zoveel geinvesteerd wordt in een pro-actieve houding en de intense samenwerking met de gemeenschap.