Thorncliff: het Canada van morgen

Thorncliff is een wijk, waarin 30.000 mensen op een oppervlakte van 2 km2 wonen; in deze wijk staat de grootste lagere school van Noord-Amerika (2.500 leerlingen) met een zeer diverse multiculturele samenstelling. Deze wijk wordt als een van de succeswijken gezien in het boek van Doug Sanders - Arrival City. In dit boek wordt ook Sloterkwartier van Amsterdam als een voorbeeldwijk voor integratie genoemd.

Directeur Jehad van het Thorncliff wijkkantoor voor sociale en multiculturele ontwikkeling leidt me rond en met passie verteld hij hoe de wijk in elkaar zet. Twee jaar geleden heeft hij dezelfde rondleiding verzorgd voor onze voormalige minister voor wonen, wijken en integratie Ellen Vogelaar (een bordje met Delfs blauw siert zijn kantoor). Hij is zojuist teruggekeerd van een congres in Den Haag inzake migratie en is zeer goed bekend met de Nederlandse situatie.

Succesfactoren voor een geslaagde integratie zijn volgens hem: ruimte ordening, bereikbare infrastructuur en openbaar vervoer,werkgelegengheid,
opgeruimde straten, een goede relatie met politie en bedrijfsleven, economische omstandigheden; gemeenschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel. Hij laat zien hoe deze wijk geografisch is opgebouwd; omringd door een ring van bomen/natuur, met de shoppingmall midden tussen de scholen en de flatgebouwen. Voorzieningen als een bibliotheek, jeugdopvang met huiswerkbegeleiding, restaurants etc op loopafstand zorgen ervoor dat de mensen in deze wijk niet in een isolement raken. Deze shoppingmall vervult een belangrijke sociale functie, want in tegenstelling tot vele andere malls, wordt hier zowel jeugd als ouderen getolereerd en is het een ontmoetingsplek geworden.

Ik kan dat bevestigen, want voorafgaand aan mijn afspraak ben ik er een kopje koffie gaan drinken en raakte ik in gesprek met een man die er 40 jaar woonde. Zowel jeugd als ouderen zaten gemixt aan dezelfde tafels. Het was er netjes, opgeruimd en volop gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Hij voelde zich er zeer op z'n gemak en genoot ervan om vele vrienden uit andere landen te hebben.

De directeur maakt de vergelijking met een wijk die enkele kilometers verderop op ligt; deze is niet alleen geografisch anders gesitueerd, maar ook de samenwerking met politie en bedrijfsleven is niet zo stevig verankerd. Verder hebben de diverse bevolkingsgroepen geen ontmoetingsplek en bestaat er onderlinge argwaan. Gevolg hoge criminaliteitscijfers, terwijl dat in deze wijk niet het geval is.

De culturele en etnische samenstelling van deze wijk is zeer divers: voornamelijk India, Pakistan, Bangladesch, maar ook Philipijnen, Grieken en vele spaanstaligen. Hij voorspelt dat de drie eerst genoemde, in 2017 de grootste minderheidsgroep in Canada zal zijn. In tegenstelling tot de huidige groep, de Chinezen, die zelfs aan het afnemen is, omdat China een land is dat qua welvaart enorm aantrekkelijk is geworden. Deze demografische veranderingen zullen ook leiden tot een andere wijkgerichte aanpak. Maar los van deze veranderingen is zijn instelling: aanwezigheid. Je moet constant aandacht blijven hebben voor de sfeer en de omstandigheden in je wijk. Het is immers volgens hem een dunne lijn tussen vreedzaam samenleven en afstand tussen mensen in de wijk.

Om de vijf jaar laat hij een onderzoek instellen naar de behoeften van de mensen in zijn wijk: dit is nog eens wat je noemt klantgericht. We discussieren over de core business van de politie: is het aleen boeven vangen of samen met de bevolking voorkomen dat de criminaliteit toeneemt; samen zijn we het eens.....