Just another Saturday....

Gisteren geen tijd gehad om mijn weblog te schrijven, want het was een typische zaterdag in Toronto, althans voor mij. ’s-Ochtends vroeg met twee collegae van de Aboriginal peacekeeping section naar een zgn Pow Wow gegaan. Een van de collegae had haar vier kinderen meegenomen, niet alleen om dat de Pow Wow ook voor hun eigen identiteit belangrijk is , maar ook om aan de gemeenschap te laten zien dat politiemensen ook gewoon een familie hebben en daarmee de drempel laag proberen te houden.

Dit is een jaarlijkse bijeenkomst van Native Indians om het leven te eren. Deze bijeenkomst was voor de collegae bijzonder, omdat ze een van de vlaggendragers mochten zijn bij de Grand Entry: het ceremoniële openingsritueel. Met trots en respect, met dans en gebeden, met trommels en gezang volgde vervolgens een indrukwekkende opening. Het publiek was veelzijdig en de dansers zagen er prachtig uit. Kon het niet nalaten een originele Dreamcatcher voor thuis mee te nemen; immers sommige dromen mogen best afgevangen worden…

Vervolgens naar de andere kant van de smeltkroes Toronto voor een soccergame tussen het team van Toronto en de Earthquakes van California ( North-America Major Leaque). De ingewijden weten dat ik nu niet echt gek ben van voetbal, maar om met Sam naar deze wedstrijd te gaan was wel cool. Met een biertje…in het stadion…temidden van een voornamelijk blank publiek..de wedstrijd bekijken. En geloof het of niet, ik juichte ook mee met het publiek als de Torontians een goal maakten; overigens zijn ze verloren met 3-2.

Inmiddels zes uur in de avond, op weg naar het appartement om om te kleden voor de volgende bijeenkomst. En ja hoor, we raakten verzeild in een zogenaamde kop-staart aanrijding met vier voertuigen. We stonden stil voor een plotselinge opstopping en werden van achteren aangereden met als gevolg, dat ik van nabij mee kon maken dat zowel politie, brandweer en ambulance naar de plek van het ongeval kwamen. Later bleek, dat ze te horen hadden gekregen dat er 8 voertuigen bij het ongeval waren betrokken. De schade aan onze auto viel mee; geen gewonden, alleen een beetje kramp in mijn nek. Snel verder naar de Nationale Conventie van de Canadian Indo-China Chinese Nationals Council, die te gast waren bij de Vietnamese, Cambodian & Laotian Community Service Association. Sam wordt als districtschef van de 55 Division vaak uitgenodigd om naar dit soort bijeenkomsten te gaan. We kwamen binnen, kregen een corsage opgespeld en werden welkom geheten door de president van de Council. Tot zijn verrassing werd Sam gevraagd om bij de opening ook een woordje te doen, dat hij overigens op een professionele manier deed. Vervolgens werden we vermaakt door gezang, dans en speeches met daartussen heerlijk eten. Tussen elke gang kwamen er mensen naar ons toe om zich voor te stellen. Bleek dat nagenoeg alle oudere aanwezigen als bootvluchtelingen naar Canada waren gekomen. Ik besefte, dat deze mensen met niets anders dan hun kleren, met de nodige trauma’s naar een vreemd land waren gekomen en hier hun bestaan hadden opgebouwd. Inmiddels waren velen van hen zeer succesvolle ondernemers geworden en de tweede en derde generatie hadden daardoor een beter bestaan. Het moment waarop alle aanwezigen gingen staan voor het Canadese volkslied was een bijzonder moment; ondanks dat men elkaar als gemeenschap opzoekt besefte ik wat een groots land Canada voor hen is; de rillingen liepen me over mijn rug.

Ik zat naast een collega die al 35 jaar bij de Toronto Police werkzaam was en vanuit de Britse kolonie Hong Kong naar Canada was geëmigreerd. Sedert 15 jaar was hij de Intelligence Officer voor de Asian community in Toronto; hij bleek in de Vietnam oorlog als kapitein in de US Army te hebben gewerkt…….De geschiedenis van deze mensen is indrukwekkend en toch is dat voor hun gevoel anders, omdat velen een dergelijke geschiedenis kennen.

Ik raakte in gesprek met een 80-jarige Vietnamees die 32 jaar geleden als bootvluchteling naar Toronto was gekomen; hij was nu een succesvolle ondernemer; hij heeft wel 10 keer gezegd hoeveel respect hij had voor de Toronto Police. Ik zal hem nog een keer ontmoeten, want hij nodigde ons uit voor een Vietnamese maaltijd…..
Eten is een belangrijk bindmiddel en dat vind ik niet bepaald een vervelend iets……

Tegen middernacht op de weg naar huis,zei ik tegen Sam, dat ik nu begreep waarom hij deze uitnodigingen aannam; diversiteit kun je niet van achter je bureau belijden. Je moet het doen, je moet het ervaren en het gesprek aangaan, mensen ontmoeten.

Hij zei het heel treffend; het gaat er niet om dat anderen jou als politie begrijpen; het gaat er om dat jij als politie de ander begrijpt !!!!